Jeśli tylko można wyekspediować przynętę poza zasięg rzutów wykonywanych za pomocą wędziska, znacznie zyskuje się na czasie i na ogół ląduje więcej ryb. Do środka rozległego zbiornika, gdzie szczupaki żerują z całkowitym zaufaniem, można dosięgnąć przynętą dryfującą. Najlepiej kierować ją w pobliże charakterystycznych struktur – wysepek, trzcinowisk, zatopionych drzew itp. -przy których drapieżniki przebywają najchętniej . Do tej techniki łowienia można wykorzystać standardowy sprzęt na szczupaki. Lepiej jednak użyć wędziska o krzywej testowej wynoszącej 1-1,4 kg i akcji szczytowej, co pozwala na pewne zacięcie z dużej odległości. Pomaga w tym również większa niż zwykle długość kija. Kołowrotek powinien mieć dużą pojemność szpuli – przynajmniej 200 m żyłki o wytrzymałości 5,4 kg – gdyż dryfujący zestaw dociera zwykle w bardzo oddalone miejsca. Dryfującą przynętę można prowadzić dwiema technikami. W pierwszej montuje się w zestawie spławik z żagielkiem, w drugiej – zwykły gumowy balon. Obydwa rozwiązania wykazują odrębne zalety; dlatego najlepiej opanować łowienie jednym i drugim sposobem.